ALLAH YANG UTAMA

Aku : " Mbaaaaah..! "

Mbah Paidi liwat ngarep omah karo nuntun sepeda unta lanang sing rupane wis coklat amarga lawase. Wis ora ana warna cate maneh, ning dudu teyengen. Sandalan jepit biru sing wis rada trepes. Klambi takwo biru mangkak sing bolong kana kene amarga kecipratan pletikane rokok tengwe ( lintingan dhewe). Mbah Paidi noleh njur ngenggoake sepedah untane mlebu gawangan omahku.

Aku : "Badhe tindak pundi, Mbah. Kok mboten dititihi sepedhahipun?" Pitakonku alak athung.

Mbah Paidi : "Ora nengdi ndi. Ngetutne karepe ati".

Aku : "Kendel rumiyin. Mangga pinarak ngemper mriko rumiyin. Kersanipun dipun damelaken wedang kopi kaliyan nyonyah." Aku karo nduding papan emperanku kang ana kursi mejane.

Mbah Paidi : "Hyoh..! " Mbah Paidi mlampah nuju papan kang tak duding, sakwise njagang sepedhahe.
Sakwise Mbah Paidi lenggah, aku nyeluk nyonya supaya nggaweake wedang kopi rong gelas. Mbah Paidi ngetokake slepenne, njur kaya biasane nglinting rokok sing gedhene kira-kira sak jempolan sikil.
Sakwise lenggah sauntara, aku ngucap kanggo mbukak omongan.

Aku : "Nganu, Mbah. Badhe nyuwun pursa".

Mbah Paidi panggah ndingkluk ngematake lintingane kang durung dadi, karo mesem.

Mbah Paidi : "Opo..? "
Njawab ngono iku, eseme Mbah Paidi malah mbukak luwih ombo. Semu rada ana suasanane ngenyek.

Aku : "E..., nganu Mbah.... "
Durung rampung anggenku arep matur, Mbah Paidi wis nyelo.

Mbah Paidi : "Arep nakokake pitakone kancamu wedok ye. Apa kancamu lanang?
Kancamu sakloron iku sakjane wis padha anduweni jawabane dhewe neng pribadhine, miturut akal pikire dhewe. Sliramu iku semu di tes. Dicoba kawruhmu. Ning sliramu hora rumangsa. Bab bid'ah, bab kafir, lan bab piye anggene arep nglalekake dendam? He.. hee.. hee. Mbahe paring dhawuh marang sliramu iku, miturut panemune lan apa kang dipahamne Allah marang mbahe. Sak gadhuge mbahe.  Hla kowe dituturi mbahe, malah mok sebar-sebarne lewat facebook, whatsapp lan liyo-liyane. Dudu ngono iku karepku, Le. Dhawuhe Mbahe ki lakonana. Aja malah disebar-sebarake. Yen ora ngati-ati anggonmu ngomongne, anggomu nyebarake, neng atimu iso kelebon ujub lan riya' lo, Le. Bar wis. Ora oleh apa-apa, Kowe. Senadyan maksudmu ki, aku diparingi ngerti dhening Allah. Maksudmu ki lek arep nyebarake keapikan, arep nyebarake piwulang luhur to. Ning yen ora ati-ati anggonmu olah rasa, iso bar kowe, Le. Gak oleh apa-apa."

Aku sing maune arep takon rena-rena, malih blangkemen yen wis ngene iki. Mbah Paidi wis "ngudani" aku isuk iki. Hadhah..

Wis kemlunthon, aku ndhingkluk wae. Ora wani nyawang netrane Mbah Paidi. Mbah Paidi nerusake dhawuhe.

Mbah Paidi : "Sing penting iku, aja sampek nyekutokake Gusti Allah. Iku pesenku, Le. Saiki iki akeh wong kang ora nyembah berhala, ora nyembah watu, lan sapiturute. Yo Islam arane. Yo sholat lan puasa wujude, ning sakjane sik ngandhut syirik ana njero atine."

Aku : "riya', Mbah? "

Mbah Paidi : " Dudu. Dudu riya'. Riya' iku wis konangan dhening manungsa kang tansah curiga karo nafsune. Iki iblis nggawe cara liya maneh."

Aku : "Napa niku, Mbah?" pikiranku bingung semu penasaran. Pengin ndang ruh jawabane Mbah Paidi. Mbah Paidi unjal ambegan landhung lan nyebulake alon-alon ambegan sing disedor jero mau bareng karo kebul rokoke.

Mbah Paidi : "Iku lo, Le. Neng njero atine wong sing padha ngaku Islam, ngaku pasrah marang Allah, kok sik akeh kang padha nyekutokake Gusti Allah karana ora nyadhari, ora teliti. Lahire, ragane wis padha numindakake syariat agama Islam. Yo padha sholat, yo padha pasa, yo padha ngaji, yo haji, yo padha wirid lan liya-liyane. Ning mung lahire, tapi mbesuk sing dinilai Gusti Allah kan atine to,  Le. Takwane. Rasane. Lan sapiturute, to ?"

Aku: "Enggih, Mbah! "

Mbah Paidi : "Hla yo kuwi. Saiki akeh wong kang meneng-meneng padha nyekutokake Gusti Allah neng njero atine. Iblis ngaling-ngalingi kelakuane ati iku mau kanthi aluuuuus sehingga ora krasa."

Aku : "Napa niku, Mbah?" pitakonku saya penasaran.
Mbah Paidi meneng rada suwe. Marai aku saya penasaran. Karo nyowang-nyawang aku, kaya-kaya nembus jiwaku.

Mbah Paidi : "Conto wae yo, le!"

Aku : "Enggih, Mbah!" jawabku selak penasaran.

Mbah Paidi : "Siji, wis dimirengne Allah suara adzan ing kupinge manungsa, ditimbali supaya ngadhep Gusti Allah, sholat,  la kok sik disemayani. Disekutokake, dibotne sing sak liyane Allah. Isih abot Tivine, hp ne, rapate, olah ragane, kancane, neng sawahe, neng blumbange, manjinge lan liya-liyane.
Loro, wong sik akeh kang padha wedi marang liyane Allah. Marang Allah mung ethok-ethok wedi. Ora wedi tenan. Contone, yen ngelikake pejabat, lurahe, kekasihe, atasane, bupatine, gubernure, presidene, juragane, bos e, lan liyo-liyane padha ora wani. Padha wedi. Padha jirih. Padhahal Allah dhawuh 'Wattawa shaubil haq, watawa shaubi sobr'. Njur ethok-ethok ora ngerti. Wegah terlibat. Wegah nyampuri urusane wong liya alasane. Padhahal iku mung gawe ndelik. Lan Allah pirsa atine uwong. Telu, padha mbela golongane, padha mbela keluargane, padha mbelani kerabate, padha mbelo kepentingane dhewe-dhewe. Senajan to iku kurang pener mungguhing Gusti, njur dibener-benerake kanthi alasan-alasan sing digawe-gawe. Digolekne dhasar-dhasar hukume dimen ketoke pener,  dimen yen dioleh-olehi wong utawa golongan liya, kaya-kaya masuk akal lan pener. Allah ora tau sare,  Le. Allah mirsani marang atine, Le.
Papat, olehe sholat, olehe pasa, olehe wiridan yen dimat-matne tenanan, ora tulus karana ngabekti, pasrah, karana Allah thok. Ning Allah mung ginawe pancatan ben Allah kerso paring ayem, kersa paring tentrem, kersa paring sakti, kersa paring lancar usahane, kersa paring lancar rizekine, kersa paring surgane, kersa ngabulake apa kekarepane, lan liyo-liyane. Sholate, pasane, wiride lan liyo-liyane sing titipane Allah, njur diaku,  digawe alat nagih janjine Allah. Ora kanggo ngabektekne, urip lan raga paringane Allah mau, kanggo ngabekti lan nglaksanake apa kang diperintahne Allah lan ora nglakoni apa kang ora disenengi Allah. Iki malah ana kang nggawe cara dhewe. Malah arep padha nagih Allah karo ngamal sing diparingi Allah kanggo butuhe dhewe. Hmm..... Keblinger.
Limo,..... "

Mbah Paidi Mendel suwe. Nyawangi aku maneh, njur ora nutugne dhawuhe. Mara ngadeg mak nyat pamitan.

Mbah Paidi : "Wis, le. Aku kon nerusne lakonku"

Aku : "Kok kesesa, Mbah. Ingkang nomor lima wau napa, Mbah?"

Mbah Paidi : "Wis, cukup dhisik. Dandanana atimu dhisik ben ora kelebon syirik kaya iku mau. Wis cukup dhisik. Asalamu ngalaikum."
Ngendika ngono mau Mbah Paidi karo ngethungne astane, ngajak salaman.