Cari Blog Ini

Cari Blog Ini

Selasa, 24 Oktober 2017

MBAH PAIDI MARINGI SANEPAN



Mbah Paidi : "Mung cukup sakmono, Le? "
Ujug-ujug mbah Paidi methungul saka sisih mburiku langsung nguwehi pitakonan kuwi mau. Aku lagi enak-enak nyruput rong sruputan wedang kopine mbok Ngatiyem.

Aku : "Eh, Mbah Paidi. Napane, Mbah? " pitakonku amarga bingung karo pitakonane mbah Paidi.

Mbah Paidi : "Yo pikiren dhewe!" Jawabe mbah Paidi cekak aos.
Aku sik bingung maknani pitakone mbah Paidi kuwi mau. Mula aku njur meneng wae karo mikir nengdi jluntrunge pitakone mbah Paidi iki. Aku meneng, mbah Paidi yo meneng. Malah mbah Paidi katon nikmati tiap sedhotane rokok tengwe gawenane dhewe. Karo pisan-pisan, mbah Paidi nyruput wedang kopi klethise mbok Ngatiyem.
 Aku lan mbah Paidi yen ngombe wedang kopi ora tau neng njero warung, mesthi njupuk sisih njaba warung sing latare uombo banget. Kepara malah rada ngadoh karo warunge mbak Ngatiyem sinambi nunut Wi-Fi gratis sing disediakne mbok Ngatiyem.

Mbah Paidi : "Apa wis trima mung nduweni sir-siran to, Le?  Apa ora sir rabi? "

Aku tansaya bingung karo pitakonane mbah Paidi sik tas iki mau. Mangkane aku tetep meneng dhipet, ora sumaur.

Mbah Paidi : "Ing padatan, wong yen wis anduweni sir-siran iku, kemaremane kalamun isa apel utawa lagi ndewe sakloron. Yen wis ndewe, karepe ora gelem diganggu liyan. Apa wae iku rupane."

Aku tetep isih bingung, nengdi arahe dhawuhe mbah Paidi. Wong aku wis anak bojo kok sik diarani sir-siran. Aku Isih panggah mingkem tansaya dipet. Tak pikir mbah paidi kumat ndleminge.

Mbah Paidi : "Isa opal-apel kanthi trep ngono kuwi wis rumangsa bungah, wis rumangsa cukup?  Yen senengmu tenanan, mesthine durung cukup, Le. Mestine yo butuh lamaran, butuh ijaban, butuh temu manten, butuh mlebu kamare temanten. Lak yo ngono to, Le? "

Aku isik panggah bingung karo dhawuhe mbah Paidi iki. Iki mbah Paidi lagi alok marang pribadiku apa lagi bener-bener ndhawuhi aku ? Aku sansaya enggak paham bab e?
Kanggo ngimbangi jagongan wae, aku njur njawab "nggih, Mbah" ngono wae ben ketok yen aku nyahut karo dhawuhe mbah Paidi.

Mbah Paidi : "Hla yen wis ijab sah, wis temu manten, apa wis rumangsa cukup? Ora butuh liyane maneh kowe?  Ora butuh luwih cedhak maneh marang kekasihmu?  Ora butuh ucul busana, ora butuh uda?  Apa wis cukup nyanding ngagem busana kebesarane manten rikala dilungguhne kuwadhe? Kudune sak kabehe busana, ageman sing isik kumanthil ana badan, dicopot. Uda blejed. Wis ora usah nggawe ageman donya apa wae. Kudune lak yo apa anane. Polos,  ora katutan ageman donya apa wae. Apa ora ngono to, Le?  Wong wis sakloron karo kekasihe sing wis sah kok isik ngagem ageman donya. Lak yo kudu dicopot to, Le? "

Aku : "Enggih, Mbah! "
Sithik-sithik aku mulai pahan arah dhawuhe mbah Paidi.

Mbah Paidi : "Hla yen kowe wis uda,  apa ora pengin ngerti rasane nyawiji karo kekasih resmi sing wis diijabne kuwi mau ? Ngilangi pikiran donya apa wae. Wis ora kelingan bapak,  ora kelingan anak, ora kelingan kanca, ora kelingan jabatan, ora kelingan penggawean, wis ora kelingan apa-apa. Sing ana mung sliramu karo bojomu kuwi mau. Bahkan yen wis teka pucuke rasa, kowe malah ora kelingan apa-apa. Apa kowe kuwi lanang utawa wadon. Wis ora krasa weruh.  Sliiramu wis ilang mbuh pirang detik iku. Po ra ngono to, Le?
Dadi kowe kuwi sik uadooooh,Le sangka hakikate wong sing anduweni kekasih. Saka hakikate manembah marang Gusti Allah. Aja gampang rumangsa cukup, Le. Dupeh wis kulina mora-mara rutin ngono wae wis rumangsa cedhak karo kekasihmu. Rumangsa disayang kekasihmu. Durung mesti, Le. Duruuuu.. ung. Sik uadoooh karo papan tujuan sing ana ngarepmu. Aja rumangsa wis cedhak, tapi cedhakna maneh rumangsamu dimen isa ngrasakne kanthi temen apa hakikate RABI. Sanepane saka tembung ROBi iku. Syahadate loro kudu atunggal tan kena pinisahaken. Tan kena dhewe-dhewe.
Wis ngono wae, tafakurana omonganku iki mau. Aja rumangsa wis teka panembahmu. Sik adoh, Le. Sik kadohan. "

Mbah Paidi ngloyor ngalih. Aku sik meneng nafakuri dhawuh-dhawuhe mbah Paidi kuwi mau. Aku mulai dhong yen sing didhawuhne mbah Paidi mau sanepan bab ngadhep marang Allah.
Ing batinku, aku ngoreksi lakune batinku dhewe sak suwene aku urip iki. Tibane sik kadohan aku saka tembung kafah. Sik kadohen aku saka tembung insan kamil. Hmm... Aduooooh. Duh Gusti nyuwun pitedah saha kekuatan kagem nglampahi margi-margi ingkang Leres kagem sowan Panjenengan.

Ora krasa neng pipiku ana banyu anget kang tumetes saka mripatku.
Ing batin aku mung iso syukuuur kanthi jerune manah marang Allah, dene Allah isih kersa ngutus priyantun kanggo ngajak aku marang 'dalane' Allah kang hakiki.
Alhamdulillah ya, Allah. Alhamdulillah.


Okt 2017

Tidak ada komentar:

Posting Komentar